Ikasampung Pangulo ng Pilipinas (Tenth

President of the Philippines)

Ikaanim na Pangulo ng Ikatlong
Republika (Sixth President of the Third
Republic)
Unang Pangulo ng Ikaapat na
Republika (First President of the Fourth
Republic)

(1965-1986)
Sa kanyang pagsisilbi bilang pangulo sa unang termino, siya ang pinakamaraming nagawang
kalsada, tulay, eskuwela, gusali ng gobyerno, sistemang irigasyon (kasabay ng pag-papakilala ng
"Miracle Rice"), at marami sa mga ito ay nananatiling nakatayo pa gaya ng San Juanico Bridge sa
gitna ng Samar at Leyte; ang Pan-Philippine Highway mula Aparri hanggang Jolo; ang Cultural
Center of the Philippines, Philippine International Convention Center, Folk Arts Center at ang
Film Center sa Maynila; at pati na rin ang pagaayos ng Philippine National Railways (PNR).
Dagdag pa dito ang pinansyal at teknikal na pagtulong sa mga magsasaka. ang epektibong
pangungulekta ng buwis, ang malawakang pagpapataboy sa mga smuggling, organisadong krimen at
ang komuistang "New People's Army" at ang matagumpay na pagdaos ng Manila Summit Conference
noong 24-25 Oktubre na dinaluhan ng maraming heads of states. Kaakibat dito at dahil na rin sa dami
ng kanyang mga nakamit noong una niyang termino, siya'y naging pangulo muli sa ikalawang
pagkakataon, iyon ang unang pagkakataon sa Pilipinas na ma-reelect ang isang pangulo, at dahil
doon, siya'y natala bilang pangulo na may pinakamahabang taon na pinaglingkuran. Ngunit, sa kabila
ng kanyang magandang unang termino, ang Pilipinas ay dumadanas ng malubhang krisis na
pangekonomiya dahil sa na rin pagtaas ng presyo ng langis sa world market. Ang pagtaas ng presyo
ng langis ang naging sanhi upang ang presyo ng pangunahing bilihin ay tumaas at maraming Pilipino
ang nawalang ng trabaho. Ang "floating peso" ay patuloy na bumababa laban sa dolyar. Ang kanyang

pangalawang termino ay napuno ng graft and corruption sa gobyerno; ang paglayo pa lalo ng mahirap
at mayaman na naging dahilan ng paglaganap ng maraming krimen, kaguluhan at pagbabanta ng
komunista. Sa konsensya niya, ang mga bagbabantang ito sa seguridad at istabilidad ng bansa ay
namataan ni Marcos na ito'y mapagtuunan ng isang aksyong makakapagpabago ng lahat. Para kay
Marcos, ang tanging paraan para maipanumbalik ang tiwala ng marami sa gobyerno ay ang
pagdedeklara ng Batas Militar. Katulong nito, sinabing ang pagligtas ng estado ay ang kanyang
dahilan, si Marcos ay nagpahayag ng Proclamation No. 1081 noong 21 Setyembre 1972, at nalagay
ang buong Pilipinas sa ilalim ng Martial Law, na siyang pumatay sa demorkasya at sa Ikatlong
Republika ng Pilipinas.

Ikasiyam na Pangulo ng Pilipinas

(Ninth President of the Philippines)
Ikalimang Pangulo ng Ikatlong
Republika (Fifth President of the
Republic)

(1961-1965)
Kahit siya ay kilala bilang "poor boy" mula sa Lubao, siya ay isang bar topnotcher, isang
respetadong abogado at manunulat at epektibong manunulat. Kanyang pinangako ang "New
Era" sa bansang Pilipinas sa pamamagitan ng mga sumusunod: paggamit ng pambansang
lengwage (Filipino) sa mga passport, selyo, traffic signs, pangalan ng bagyo, diploma
ng eskuwela at iba pang diplomatic credentials; paglipat ng Independence Day ng

Pilipinas sa 12 Hunyo mula 4 Hulyo; pag-fifile

ng opisyal na pag aari ng Pilipinas sa Sabah
noong 22 Hulyo 1962; ang pagkakalikha ng
MAPHILINDO (Malaysia, Philippines,
Indonesia) Organization na isang pagkakaisang
pangekonomiya at ang pagpasa sa kongreso ng
Agricultural Land Reform Code noong 1963.
Humalili din siya bilang pangulo ng Contitutional
Convention noong 1971 para sa pagpapabago
ng saligang batas. Namatay siya sa atake sa
puso, pneumonia at sakit sa kidney sa Ospital ng
Makati noon 21 Abril 1997 makaraan ang isang
taon, ang kanyang anak na si Gloria MacapagalArroyo ay ipinoklamang ikaapat na presidente ng
Ikalimang Republika ng Pilipinas dahil sa EDSA
2.

Ikawalong Pangulo ng Pilipinas (Eight President of the Philippines)

Ika apat na Pangulo ng Ikatlong Republika (Fourth President of the
Republic)

(1957-1961)
Ang araw matapos ang malungkot na pagpanaw ni Magsaysay, ang bise-presidente na si
Garcia ang siyang umupo bilang ikaapat na presidente ng Ikatlong Republika. Tinapos niya
ang huling termino ni Magsaysay at nanalo bilang pangulo pagkatapos. Ang bise presidente

niyang si Diosdado Macapagal ng Partido Liberal at

siyang naging unang pagkakataon na may magkaibang
partidong presidente at bise-presidente, ngunit ganoon
pa man, kanyang nakamit ang mga sumusunod: ang
pinalaganap ang konsepto ng "Filipino Muna" (First
Filipino Policy) para mataguyod at maprotektahan ang
produktong Pilipino; ang pagpapalaganap ng kulturang
Pilipino sa pamamgitan ng mabuting pakikisama ng
Bayanihan Dance Troupe sa abroad; pagrespeto sa
karapatang pantao at pagpapanatili ng malayang
eleksyon; ang paggawa ng Dr. Jose P. Rizal
Centennial Commission at ang pagtataguyod ng
international peace and harmony through official
visits. Habang nasa kapangyarihan, ang Pamahalaan
ni Garcia ay nakipag-usap sa mga pinuno ng bansang
Amerika upang mailipat sa kontrol ng Pilipinas ang mga
hindi na ginagamit na Base Militar ng Amerika. Sa kalaunan ay naging labis ang pagiging
maka-Pilipino ni Garcia at ang pagsira sa kanya ay pinasimulan sa mga pahayagan, sa
himpapawid sa tulong ng CIA samantalang pinaboran naman ng mga Amerikano si Diosdado
Macapagal upang manalo sa Halalan noong 1961. Bukod sa kanyang mga nagawa bilang
makabansang politiko, si Garcia ay kilala rin na makata sa kanyang diyalektong Bisaya.
Namatay siya sa atake sa puso noong 14 Hulyo 1971 sa edad na 75.

Ikapitong Pangulo ng Pilipinas (Seventh President of the Philippines)

Ikatlong Pangulo ng Ikatlong Republika (Third President of the Republic)

(1953-1957)
Si Magsaysay ang secretary ng National Defense sa ilalim ng administrasyong Quirino.
Kanyang iniligtas ang demokrasya sa Pilipinas. Ito ang kanyang pinakamahalagang
nagawa. Pinigil niya ang paghihimagsik ng Huk o ng komunista. Si Luis Taruc, Supremo
ng Huk o ang pinakamataas na lider ng komunista, ay sumuko sa kanya. Kaya si
Magsaysay ay tinawag na "Tagapagligtas ng Demokrasya" na naging sanhi ng kanyang

pagiging sikat. Ilan sa kanyang mga nakamit ay ang mga sumusunod: Ang pag-iimprove ng
standard of living sa pamamagitan ng panggawa ng mga irrigation system, tulay, balon
at kalsada; pagsasakatuparan ng pagamit ng Barong Tagalog sa mga opisyal at sosyal
na gawain na dati ay itinuturing na damit ng mahirap, pagtatatag ng SEATO (Southeast
Asia Treaty Organization), isang regional politico-military aggregation, noong 18 Setyembre
1954; negosasyon sa Japan ukol sa war reparation agreement kung saan ay huling
nilagdaan sa Manila (ang bansang Japan ay magbabayad ng war reparation fee na
nagkakahalaga ng
$ 300,000,000 sa loob ng 25 taon) at ang San Francisco Treaty,
kung saan opisyal na nagpawakas sa bansang Japan at Pilipinas mula sa estado ng digmaan.
Siya ang "pinakamamahal" na Pangulo ng Pilipinas dahil ibinalik niya ang tiwala ng
marami sa pamahalaan. Subalit nagwakas ito ng mamatay siya dahil sa isang plane crash na
bumangga sa isang bundok ng Manunggal, Cebu noong 17 Marso 1957.

Ika Anim Na Pangulo ng Pilipinas (Sixth President of the Philippines)

Ikalawang Pangulo ng Ikatlong Republika (Second President of the
Republic)

(1948-1953)
Ang bise presidente ng Pilipinas sa administrasyon ni Roxas na si Quirino ang siyang pumalit
matapos ang kanyang pagpanaw. Siya ang unang Ilokanong pangulo na nagtapos sa 4 na
taong termino ni Roxas at nanalo noong 1949 eleksyon. Sa kanyang administrasyon,
pinakamalaki niyang pinagtuunan ng pansin ang pagpapatuloy ng pagbabago at
rehabilitasyon ng ekonomya & ang restoration ng tiwala at kooperasyon ng marami sa
pamahalaan. Kinaharap ng administrasyong niya ang isang malubhang banta ng kilusang
komunistang Hukbalahap (Hukbo ng Bayan laban sa Hapon, a red commnunist). Pinasimulan
niya ang kampanya laban sa mga Huk at bilang pangulo, si Qurino mga nagawa na sa
kanya nakakredit: Una, ang paglikha ng PACSA (President's Action Committee on Social
Amelioration), na layuning tulungan ang masa mula sa pagbagsak ng ekonomiya, pangalawa

ay ang paglikha ng ACCFA (Agricultural Credit

Cooperative
Financing
Administration)
para
tulungan ang magsasaka na maka-avail ng pautang
na may mababang interes mula sa gobyeno at huli
ay ang pagtayo ng mga bankong rural at Labor
Management
Advisory
Board,
isang
isang
presidential advisory body. Ang administrasyon niya
ay nagtagumpay sa pakikipagrelasyon sa ibang
bansa. Kasama nang kanyang statemanship, kanyang
napahanga ang ilang mga head of state at foreign
diplomatic corps at sa kanyang official trip abroad, siya
ang ambassador ng mabuting pakikisama at
pakikipagkaibigan. Namatay siya sa atake sa puso
noong 29 Pebrero 1956 sa gulang na 66 .

Ika Limang Pangulo ng Pilipinas (Fifth President of the Philippines)

Unang Pangulo ng Ikatlong Republika (First President of the Republic)
Ikatlong Pangulo Ng Commonwealth (Third President Of The
Commonwealth)

(1946-1948)
Bago pa man din siyang maging unang presidente ng Ikatlong Republika, siya ang naging
huling presidente ng Commonwealth. Isang stateman ng Capiz (sa lungsod na ipinangalan sa
kanya nang siya ay mamatay, ang Lungsod ng Roxas), si Roxas ang nagsimulang magtayo
ng economy ng isang war-born country. Kanyang ipinatupad ang ibang top priorities ng
kanyang admistrasyon gaya ng: ang industrialzation ng Pilipinas, ang pagpapatagal ng
malapit na kooperasyon at ispesyal na relasyon sa Estados Unidos (dahilan kung bakit sa
panahon niya'y isang public knowledge na siya'y isang "Pro-American"), ang maintenance ng

batas at order at ang pagpasa sa kongreso ng batas

na magbibigay sa magsasaka ng 70% ng kabuuang
kinitang ani (30% lamang sa landlord). Ngunit noong
gabi ng 16 Abril 1948, si Roxas ay namatay sa isang
atake sa puso sa Clark Field, Pampanga matapos
magbigay ng speech sa mga American servicemen at
tagasuportang Pilipino.